A falsificación de obras de arte remóntase á Antigüidade, pero é no Renacemento cando eclosiona. Un século antes de Cristo, o grego Pasiteles xa reproducía estatuas dos grandes artistas do seu país e vendíaas aos romanos coma se tivesen catrocentos anos. O mozo Miguel Ángel tampouco era remiso a este tipo de prácticas dubidosas; dubidosas, pero eficaces, pois así logrou facerse un sitio na corte romana. E que dicir das historias do xenial Han Van Meegeren, brillante falsificador de Vermeer que conseguiu enganar a Hermann Goering, comandante nazi e fundador da Gestapo, do canalla Fernand Legros, que mantiña un auténtico cadro de persoal de imitadores, ou do talentoso debuxante británico Eric Hebborn, asasinado en Roma en 1996. Harry Bellet desvela as reviravoltas de oito escándalos notorios, algúns deles cómicos, outros tristes –Knoedler, a galería máis antiga de EE. UU., viuse obrigada a pechar despois de máis de cincuenta anos tras ser vítima dunha fraude– ou mesmo tráxicos. Se algunha lección podemos sacar destas historias é que o falsificador infalible, de existir, aínda non foi descuberto e que, no falso, a arte tamén se parece á vida: está, efectivamente, por todas partes e resulta moi difícil de identificar.